Van de jungle naar het strand

Ondertussen ben ik alweer twee dagen in Salvador op aanraden van mijn vrienden uit Sao Paolo.
Manaus was een prachtige ervaring. In de stad zelf was niet bijzonder veel te doen. Ze hebben hier het oudste en een van de mooiste theaters van Brazilie bijvoorbeeld,
maar deze steekt schraal af tegen theaters in Europa. Verder ben ik nog een dagje naar het strand gegaan van de Rio Negro (zwarte rivier). We hadden het strand voor ons alleen, want het was 24 graden en een beetje bewolkt en dan is het strand voor de gringo`s, want Brazilianen vinden dat te koud. Heerlijk zwemmen was dat, zoet water van tegen de 30 graden. Ik vond de rivier ook opvallend groot (zo`n 3 kilometer breed), maar ik hoorde later dat de Amazone op zijn breeds 140 kilometer breed is! Raar idee dat Nederland gewoon in de Amazone past?!?

De jungletour was geweldig. We gingen met een leuke groep van 5 (een Amerikaanse lonely planet schrijver, een Engelse never-ending reiziger en twee Australische goldminers) vanuit het hostel naar een drijvende lodge midden in het Amazonegebied, dat was een halve dag met speedboten, pondjes en busjes toeren vanuit Manaus. De lodge was redelijk comfortabel en vanuit hier maakten we zo`n 4 boottripjes per dag.....ik heb piranha's gevangen en soep van gemaakt en op de grill geroosterd en drie krokodillen met mijn hand gevangen. Twee kleintjes, dat is net als het vangen van een salamander, too easy, en eentje van een meter. Je kunt ze vinden doordat de ogen reflecteren als je 's nachts met een grote zaklamp rondschijnt. Je vaart dan voorzichtig langs de krokodil en grijpt hem dan snel achter zijn kop. Die kleintjes kun je gewoon lopend langs de kant vangen. Ik heb ook nog een grotere proberen te vangen, maar toen ik de kracht voelde toen ik hem bij zijn nek had schrok ik toch wel ff en liet los. Verder hebben we veel arenden, gieren, papegaaien, toekans, gigantische brulapen, makaken, kapucijneraapjes, vliegende kalkoenmonsters, een gordeldier, een groep wilde baardzwijnen, hagedissen, een luiaard, kleine grijze zoetwaterdolfijnen, roze zoetwaterdolfijnen en een soort capybara gezien. Verder nog een hoop zoetwater riviervissen die er echt bizar uitzagen en gegeten werden door de locale indianen; bijvoorbeeld relatief kleine visjes met tanden van zo'n 4 centimeter die schots en scheef in de bek staan. Op een dag kwamen we een lokale visser tegen die een arapaima in de boot had liggen. Ik heb er alles aan gedaan om deze grootste zoetwatervis (tot 3 meter +)zelf te vangen met speren, maar zelfs voor locals is het normaal om er maar 1 per 10 uur te vangen. Wel jammer, want het was een van mijn Amazonemissies om zo'n zoetwaterreus te vangen, maar goed, ik heb er dus wel een van bijna twee meter vast gehad voor de foto ;) Hij woog zo'n 40 kilo. Die luiaard heeft me trouwens nog omhelst, wat een raar beest is dat zeg! Zo sloom, dat geloof je bijna niet. Zelfs het knipperen van zijn ogen duurt 3 seconden ofzo, haha. Je mocht ze wel maar kort vast houden, want ze hebben enorme klauwen die ze langzaam in je zetten met hun armen die bijna een meter lang zijn.
We zijn de roze dolfijnen nog gaan voeren met piranha's en konden er ook mee zwemmen. Klein nadeeltje was dat de dolfijnen dachten dat de touwtjes aan mijn broek visjes waren en me constant op erg ongemakkelijke plekken aan het bijten waren. Ik denk dat ik daar zo nu en dan een lichtelijk vrouwelijke indruk heb achter gelaten. De vrouwen gilden toen ze dolfijnen knuffelden, ik deed ook zoiets, maar dan om andere redenen. Ik heb nogsteeds kleine tandafdrukken als souvenir.

Een nacht hebben we in hangmatten bij een indianenfamilie geslapen en we hebben nog een andere stam bezocht waar ze er echt een toeristenshowtje van maakten. We kregen allemaal een halfnaakte indiaan toegewezen en maakten wat oenkaboenka dansjes onder begeleiding van jungle-instrumenten. Toen de show voorbij was trok het opperhoofd weer zijn billabong-zwembroek aan en de vrouwen hun bh's. Die laatste stam was dus echt een grote grap. Het was wel erg interessant om te zien hoe de andere indianenfamilie leefde. Zo was het bijvoorbeel leuk om te zien hoe het kleinste indiaantje (bijna twee jaar oud) geen kip lustte, maar alleen maar piranha's. En hij kreeg ze gewoon in zijn geheel voorgeschoteld en at het vlees zo van de graat. Ik vond het best bikkel aangezien ik zelf een paar keer bijna stikte in een minigraatje! Die lokale families zijn de enigen die zich nog mogen settelen in de jungle. Ze verhuizen elke drie jaar omdat de grond onvruchtbaar wordt van het kweken van vooral maniac (een soort grote aardappel die giftig is en via een ingewikkeld proces eetbaar wordt gemaakt, hij wordt bij bijna elk gerecht geserveerd in kruimelvorm in Brazilie). Volgens de gids zou op deze grond, die onvruchtbaar is door intensieve kweek van maniac, nooit meer jungle kunnen groeien, maar ik weet niet of dat waar is. Het is in ieder geval wel jammer om te zien dat er in sommige gebieden veel kale plekken zijn. De familie leefde verder van visvangst en de teelt van legio vreemde vruchten en groenten zoals een vrucht die lijkt op een grote, lange komkommer met zure pluizige ballen erin. Erg raar spul, maar best lekker.

De voorlaatste nacht hebben we in de jungle geslapen in hangmatten tussen de bomen. Flesje cachaca mee om caipirinha's te maken en vis en kip grillen op een stok en open vuurtje....mmm, daar doe ik het wel voor. Trouwens niet genoeg caipirinha gedronken, want ik heb geen oog dicht gedaan vanwege de ongemakkelijke hangmat en de brulapen....jezus, wat maken die een bizar irritant geluid! Vanuit hier zijn we door de jungle gaat trekken en gaan varen met de kano door de kleine kanaaltjes, erg mooi!
De Brazilianen kicken trouwens echt op hororverhalen over wilde dieren die mensen opeten, zoals een hele bus die 40 jaar geleden de zwarte rivier in reed zonder overlevenden. De piranha's zouden een stuk gevaarlijker zijn dan de krokodillen en jaguars. Er zijn plekken in de Amazone waar kuddes vee de zwarte rivier over moeten steken en ze eerst een oude piranhakoe voorop sturen. Er liep ook een man in onze lodge rond met een groot litteken in zijn gezicht en een tand van een jaguar om zijn nek.....hij zou een aanvaring hebben gehad maar het beest hebben doodgemaakt met zijn maat. Het is wel raar om te bedenken dat de krokodillen en piranha's om de hoek van de lodge te vangen zijn, maar dat iedereen bij de lodge gewoon aan het zwemmen was. Hier wen je trouwens snel aan. Als de locals zeggen dat je er kan zwemmen is een plonsje heerlijk met 30 graden.

Na een prachtig avontuur en veel plezier met z'n vijven ben ik nog twee dagen in Manaus gebleven. We hebben nog heerlijk gegeten met Wilson, de eigenaar van de Iguana tours, in wederom een picanha rodizio waar de obers de biefstukken op grote spiezen onbeperkt rondbrengen en natuurlijk de nodige tijd doorgebracht met caipirinhas drinken in het bubbelbad en op het strand. We zouden de laatste avond nog gaan stappen in de Amazone club, maar dat ging helaas niet door vanwege de ramp in Santa Maria. Nagenoeg alle clubs zijn nu dicht hier omdat er overal inspecties zijn en bijna geen club veilig wordt bevonden.

De 31ste vloog ik naar Sao Paolo waar Flavio en Bel me op kwamen halen.
Erg tof om mijn oud collega in de filipijnen en haar vrienden die mijn hebben bezocht in Amsterdam weer te zien. Na de hele nacht gekletst te hebben ben ik 's ochtends 1 februari naar Salvador gevlogen.

Salvador, dat de competitie aangaat met Rio als het gaat om grootste carnavalevenement, is de oudste stad en oude hoofdstad van Brazilie. Het ligt op een schiereiland dat volledig omringt is door mooie stranden en het centrum is erg mooi en kleurrijk met vele gezellige steegjes en overal muziek en kunst. Ook al begint carnaval pas over een week, het is hier elke dag al feest op straat. Mensen zijn verkleed en op elk pleintje wordt gedanst. Ik zit in een erg laidback hippiehostel dat gerund wordt door een Israelier, Imbal, die in 76 landen is geweest en waarmee ik gister na een avondje stappen tot in de vroege uurtjes reisverhalen heb uitgewisseld. Iedereen in het hostel maakt een paar keer per dag tripjes naar de stad en naar de stranden. Steeds weer met andere backpackers. soimmige vermaken zich zo hier dat ze er al twee maanden zitten. Ik merk wel dat backpacken voor mij nu iets anders is dan een paar jaar geleden en dat ik niet altijd zin heb om met 20 jarige backpackers de hele dag rond te lopen. Gelukkig kom ik elke dag mensen tegen met een bijzonder verhaal zoals Imbal met zijn 4 ex-vrouwen die allemaal psycholoog waren/ zijn .... 8) en Pedro, de bioloog met bijzondere verhalen over de geschiedenis van Brazilie, de afkomst van bananen, mango's en palmbomen (allemaal afkomstig uit Azie) en zijn melancholische hart voor Brazilie waardoor hij als hij dronken is al zijn geld en sigaretten afgeeft op straat. Want Brazilie mag dan een tweede wereldland zijn geworden en een sterk opkomende economie hebben, maar de verschillen tussen rijk en arm zijn hier enorm. Groter dan die in alle andere zuid amerikaanse landen. De armoede die je zo af en toe ziet op straat is dan ook schrijnend. Dat scheelt niet veel met de Filipijnen. 's Nachts door de favelas lopen, die in en om het oude centrum liggen, is dan ook een beetje sketchy, dodgy of shady ( afhankelijk of je uit Australie, Engeland of Amerika komt) Gisteren liepen we hier, gelukkig met onze Braziliaanse vriend Pedro, maar toch trokken er constant kindjes met armpjes zo dik als een bezemsteel aan je broek en waren ze, totaal paranoide van de drugs en honger, steeds weer op zoek naar maniertjes om geld af te troggelen of te stelen. Regelmatig moet je een biertje, 50 cent of een sigaret afstaan om te zorgen dat ze niet tegen je aan blijven staan. Ja, dat is wel een heftig contrast in vergelijking met de lol om niets die je overdag constant op straat ziet.

Nu goed, lang verhaal kort: ik vermaak me erg goed hier en ga nog een paar dagen precarnaval, musea, kunst en strand tegemoet om vervolgens terug naar Sao Paolo te vliegen
Het ga jullie goed!
Kus
Rens